O Mnie

Łucja Browarczyk

Mam 36 lat i sama wychowuję córkę, która ma już niedługo 16 lat. Moje życie nie było usłane różami.   W wieku 3 lat straciłam ojca w wypadku. Miałam ogromny żal, że nas zostawił. Strasznie mi Go brakowało. Jego miłości. Byłam zbuntowaną nastolatką . Moje wybory co do mężczyzn nie były najlepsze. Wyszłam za mąż w wieku 21 lat, tylko dla tego, że byłam w ciąży, a na wiosce byłby wstyd. Na tamten moment kochałam swojego męża.  Niestety nie było to życie wypełnione szacunkiem, miłością. Wytrzymałam dwa lata. Nie będę tu opisywała dramatów, które przeżyłam. Chcę ostrzec młode dziewczyny, aby zawsze dokonywały wyboru przemyślanego nie dlatego.., ze ktoś im karze bo tak wypada, ale tak, by wybory były zgodne z tym co mówi wam serce, byście później nigdy nie żałowały. Po kilku przepłakanych nocach musiałam się wziąć w garść i poukładać sobie wszystko po swojemu. Nie było to łatwe, gdyż w domu też nie było bajkowo.  Moja kochana córeczka rosła,  i miała mnóstwo pozytywnej energii. Ładowałyśmy się wzajemnie. Moim marzeniem było pójść na studia chociaż nie miałam ani grosza, gdyż nikt nie chciał mnie zatrudnić. Przeszkodą było dziecko. Chcieli kogoś kto będzie dyspozycyjny. Zajęłam się innymi dziećmi i  zostałam nianią.  Zaczęłam też studiować. Poznałam cudownych ludzi i powoli, małymi kroczkami zmieniać siebie i swoje życie.  Wyprowadziłam się  ze swojego rodzinnego domu,   do wynajętego mieszkania. Zaczęłyśmy we dwie nowy rozdział. Wtedy też byłam bardzo zakochana a Werka bardzo szczęśliwa. Jednak są ludzie, którzy uważają, że kobieta z dzieckiem to nie jest dobra partia. Nasza bajka się skończyła, lecz życie  toczyło się  dalej. Po tej lekcji zdecydowałam, iż nie będę więcej fundowała mojemu dziecku  takich doświadczeń . Postanowiłam być sama do póki ona  nie podrośnie. Pracowałam w przedszkolu a po południu w sklepie w weekendy chodziłam na studia. Starczyło nam na zapłacenie czynszu, inne rachunki. Zdarzały się też sytuacje, iż nie zapłacono mi za pracę w przedszkolu Prosiłam  wręcz błagałam ale niektórzy ludzie nie mają sumienia.  Było bardzo ciężko. Czasami zastanawiam się skąd miałam siłę, wiarę  by dążyć dalej. W mojej codzienności były osoby na które mogłam liczyć, one też wiedzą, iż drzwi mojego domu są dla nich otworem w dzień i w nocy.  Zakochałam się też w bieganiu. Można by powiedzieć, iż stałam się wojowniczką o dobrym sercu i robiłam wszystko by nasze życie było lepsze. Czasami byłam smutna, zła na los ,  gdy widziałam ładnie ubrane dziewczyny hm.... Ja zawsze musiałam sobie robić prezenty typu: wymiana oleju w samochodzie lub nowa pralka itd. Obecnie się z tego śmieję, bo znam swoją wartość. Dziś jest mi łatwiej, nauczyłam się siebie, emocji i wiem że cokolwiek by mnie spotkało to już mam tą umiejętność radzenia sobie z trudnościami losu. Nauczyłam się też cieszyć małymi rzeczami. Zakochałam się w życiu w szarej codzienności, potrafię tańczyć w deszczu i choć czasami zdarzają mi się gorsze dni ,  jestem szczęśliwa że jestem tu i teraz. Dziś moja sytuacja jest lepsza, dalej pracuję z dziećmi, które  uwielbiam . Mówią, ze pieniądze szczęścia nie dają ale bez nich nie da się żyć w tych trudnych czasach, i  ten brak pomocy od państwa.  Nasi politycy jedynaków za dzieci nie uważają i samotnym rodzicom nie pomagają . W zakładce  umieściłam mój  wiersz o 500 plus. Chciałabym zamienić się na miesiąc z politykiem, który wymyślił, aby jedynaków eliminować z tego programu. Patrzyłabym jak się głowi, aby przeżyć miesiąc za jedną pensję. Wiele ludzi uważa, że naprawdę samotni rodzice mają wszelką pomoc, ale prawda jest taka że nie mamy nic. Musimy sobie po pracy,  iść do pracy  by mieć normalne życie. W czerwcu minie rok jak się przeprowadziłam, zorganizowałam sobie mój  własny azyl w którym jesteśmy szczęśliwe, i wdzięczne za wszystko co mamy i co nas spotyka. Moim wyznacznikiem jest to, aby dużo się uśmiechać i nie opierać temu co dostajemy od losu. Być uczciwym, szczerym, dobrym człowiekiem, nigdy się nie poddawać i nie słuchać tego co mówią o nas inni. Nie ważne jak wiele przejdziemy i jakie mamy trudności, przeszkody, zawsze możemy być szczęśliwi niezależnie od tego skąd pochodzimy i ile mamy pieniędzy na koncie. Stawiajmy sobie cele i powoli realizujmy je, bo po co marnować chwile i narzekać na coś na co nie mamy wpływu. Moim marzeniem jest skoczyć ze spadochronu i mieć dom z ogrodem pełnym maciejki:). Moje hobby to tworzenie, pisanie, taniec,sport i przyroda he...Uwielbiam słuchać, Metallici, Rasmusa i wiele innych utworów. Teatr też uwielbiam, sama chciałabym zagrać jakąś rolę. Podróże to również moja pasja, którą zaraziła się moja córka. Uczmy się szczęścia, bo szkoda życia na rozpamiętywaniu przeszłości i zatapianiu się w bólu.